Ne dis rien,

BAJSZA

Wszelkie podobieństwa do osób, zdarzeń i miejsc, które mogą zaistnieć są zupełnie przypadkowe!!! Hi, hi

http://bajszafotokul.blog.onet.pl/  mój blog ze zdjęciami

„Balansować na linie wysoko ponad spojrzeniem Twych oczu”  

* * * * *

Następnego dnia od rana lało i nie można było na skuterze jechać gdziekolwiek.

Wymyśliłam nawet, że wezmę do plecaka sukienkę i buty na obcasie, żeby móc wejść do Casina, gdyby przypadkiem było otwarte.

Wiedziałam gdzie mieszka Isztwaan, ale pomyślałam sobie, że to nie bardzo, abym do niego poszła.

On wiedział, że ja jestem z „xem”, więc też raczej nie miał ochoty zbliżać się mojego hotelu.

Poszłam poszukać nie drogich perfum i oczywiście natknęłam się na „xa”, który wybierał drogie damskie zapachy.

Wyszłam, bo nie miałam zamiaru psuć sobie nastroju.

Ta pogoda mi uświadomiła idiotyzm całej sytuacji.

Zorganizowałam cały wyjazd, bo nigdzie od lat nie byliśmy razem.

 Sytuacja niestety wyglądała bardzo źle i faktycznie szansa, na porozumienie czy rozmowę była żadna.

W domu te rozmowy zawsze kończyły się wytykaniem sobie wzajemnych żali i moją emigracją emocjonalną.

Uciekałam w pracę, żeby nie myśleć o całym tym trójkącie, którego nie byłam wstanie akceptować.

Wcześniej, co prawda, też miałam świadomość, że nie jestem jedyną kobietą, ale nigdy nie miałam na to dowodów.

Tu niestety wszystko było czarne na białym albo raczej odwrotnie.

Kobieta często dla tak zwanego „świętego spokoju” - akceptuje pewne sytuacje, bo nie ma odwagi walnąć pięścią w stół czy jak moja koleżanka spakować walizki i wystawić za drzwi.

Ona nie miała dzieci, ale przecież moje dziecko już było dorosłe i wiedziało wcześniej niż ja, co się dzieje.

To, że wszyscy wiedzieli a ja na końcu się dowiedziałam to normalne.

* * * * *

Deszcz przestał padać, koło 12-ej, ale już za późno było, by jechać gdziekolwiek.

Poszłam na targ, który w Nicei jest niesamowity, nie wzięłam nawet kamery i kurczę znów nadziałam się na mojego współtowarzysza z pokoju, który rozmawiał ze swoja ukochaną przez telefon – tłumacząc jej, że bardzo tęskni i już za 6 dni wraca, że ma dla niej prezenty, żeby zrekompensować jej rozłąkę.

Dostałam właśnie ciastko francuskie z bitą śmietaną i miałam wielką ochotę nabić mu cały talerz na głowę.

Widać energia była tak silna, że obrócił się od okna i zamurowało go, bo siedziałam, przy sąsiednim stoliku letniej kawiarenki, co prawda jego zasłaniał jakiś kwiat, ale poznałam go po głosie i wszystko słyszałam.

* * * * *

Kiedy znów wściekła wracałam do hotelu spotkałam Isztwaana.

Oczywiście humor mi się troszkę poprawił i po kolejnej kawie i ciastku pożegnaliśmy się umawiając na to Monaco drugi raz.

To gestykulowanie tak mu się spodobało, że jego ruchy stały się piękniejsze i jakby wyreżyserowane.

Kupił mi bukiecik kwiatków i odegrał taką scenę wyznania, że otrzymał oklaski od jakiejś starszej pary.

* * * * *

Ciągle jeszcze tkwiłam w rozmyślaniach o własnym życiu i nie byłam dobrym partnerem do wygłupów.

Za kwiatki podziękowałam i pożegnaliśmy się beznamiętnie.

Byłam zła myśląc ciągle o własnym życiu i trudno było mi zapomnieć, że wszystkie, moje próby nawiązania jakiejkolwiek rozmowy kończyły się fiaskiem, wykrętami czy próbą dobrania się do mnie, co doprowadzało mnie do szału, bo nie miałam zupełnie ochoty na sex.

Wtedy właśnie jakieś drzwi zatrzasnęły się we mnie i wiedziałam, że będzie mi bardzo trudno zaufać jakiemukolwiek mężczyźnie a co za tym idzie iść z nim do łóżka.

Brzydzi mnie sama myśl, że mężczyzna mógłby kilka godzin wcześniej czy nawet dni być z inną kobietą a teraz ja mam być tą czarą do „użycia”.

Zupełnie nie rozumiem jak sobie z tym radzą kobiety, ja brzydzę się fizycznie tak bardzo, że wręcz  obawiałam się torsji.

Mam świadomość - to jest już jakiś balast psychiczny, który być może powinno się leczyć – jednak zupełnie straciłam zainteresowanie bliskością fizyczną z mężczyzną.

W domu najgorsze było to, że nie wyobrażałam sobie dalszego życia nie było we mnie dość asertywności, by powiedzieć „basta” ani dość siły, by zaczynać życie od nowa.

Popadałam w stan hibernacji przeplatany płaczem.

Tylko w pracy jeszcze potrafiłam się kamuflować i nikt nie wiedział, co się ze mną od 4 lat dzieje.

Gdy wracałam do domu zamykałam się w jednym pokoju i albo zasypiałam albo płakałam a właściwie płakałam zawsze, gdy się budziłam.

Nie byłam w stanie w końcowym okresie zmobilizować się do czegokolwiek.

Nie sprzątałam domu. Pies został z czterech jeden inne ze starości odeszły.

Temu jednemu robiłam tylko jedzenie.

Sama praktycznie nie jadłam.

Schudłam tak, że ważyłam 46 kg i wyglądało na to, że będę chudła dalej, bo straciłam ochotę do życia.

Miałam coraz częściej myśli samobójcze i gdyby nie to, że kiedyś usłyszałam, że jak mi się nie podoba, to wiem, co mogę zrobić – ze wskazaniem łazienki na górze gdzie wisiał gruby sznur na bieliznę.

Powiedziałam sobie wtedy „niedoczekanie Twoje”.

Dni mijały a ja zupełnie nie radziłam sobie z tą sytuacją.

Wymyśliłam ten wspólny wyjazd, bo myślałam, że pobędziemy razem, jeśli choćby iskra się jeszcze jakaś tli – to może porozmawiamy z sobą, by jakoś ten stan rzeczy zmienić.

Niestety już w drodze/jechaliśmy autokarem/, na wszystkich postojach zostawałam sama i ciągle się bałam, że go zostawią na trasie, bo wsiadał zwykle w ostatnim momencie.

Pierwsze dwa dni uświadomiły mi, że nic z tego nie będzie i odpuściłam – sama postanowiłam cieszyć się pięknem Nicei skoro nie mogło być inaczej.

Słyszałam kiedyś od mojego znajomego, że jego żona jest wręcz niepoczytalna, kiedy się dowiauje, że mogłoby coś go łączyć z inną kobietą, gotowa jest jej oczy wydrapać - nie mogłam tego pojąć.

Jak to możliwe, żeby kobieta tak się upodlała schodziła na niziny własnej godności walcząc o swojego „samca” no, bo jak nazwać takiego osobnika, którego wabią feromony - tak, że nie potrafi się im oprzeć.

Uważałam, że mężczyzna nie może bardziej upokorzyć kobiety jak doprowadzać do sytuacji, w których to ona ma walczyć z inną samiczką o niego.

Są jednak różne zboczenia – faceci lubią być bici i poniewierani, może właśnie to jest odwrotne zboczenie.

Jeśli tak to dzisiaj ja może mogłabym - chyba…, – oj nie, nie mogłabym sponiewierać kogoś, kogo bym kochała - nawet, jeśli jemu sprawiałoby to przyjemność, bo mnie takie traktowanie bardzo boli.

* * * * *

To był ostatni dzień pobytu Isztwaana w Nicei.

„Monaco,

28 degrés à l'ombre…

 Ne dis rien,

L'amour est au-dessus de moi.

Monaco

28 stopni w cieniu….

 Nie mów nic,

Miłość jest poza mną.”

Pojechaliśmy do Monaco, było cudownie pogoda może nie cały czas rewelacyjna 3 razy zdejmowałam i zakładałam kurtkę, ale trasa i widoki prześliczne.

 Te niesamowite tunele i ten rozmach w architekturze połączony z tradycjami i historią.

Dołączyliśmy do jakiejś wycieczki czeskiej i słuchaliśmy przewodnika.

Zrobiło się gorąco i przebrałam się w sukienkę.

Jednak już tej beztroski, która była między nami wcześniej nie było.

Prysła jak bańka mydlana z wczorajszym deszczem.

 Zrozumiałam też jedno, że gdybym w tej Nicei była z kimś, kogo kochałam i kto mnie kochał zupełnie inaczej to wszystko potoczyłoby się a i mój odbiór byłby o wiele przyjemniejszy.