Inspirator

BAJSZA

Wszelkie podobieństwa do osób, zdarzeń i miejsc, które mogą zaistnieć są zupełnie przypadkowe!!! Hi, hi

http://bajszafotokul.blog.onet.pl/  mój blog ze zdjęciami lub inny http://bajsza1.blog.onet.pl/

„Balansować na linie wysoko ponad spojrzeniem Twych oczu”

* * * * *

Odnalazłam na Facebooku Amerykanina, którego poznałam 21 lat temu i od którego kupiłam moje autko – to samo wożące mnie ciągle bezusterkowo do dzisiaj.

O okolicznościach jego pobytu w Polsce pisać nie będę, bo nie wiem jak dzisiaj je wspomina.

Był tu 2 razy.

Do mojego domu trafił chyba dzięki temu, że świetnie mu się rozmawiało z moją córką, która super znała angielski i już wtedy płynnie się nim posługiwała.

Uczestniczyłam, jako słuchacz czasami w tych rozmowach i dowiedziałam się, że w Stanach zajmował się tworzeniem reklam dla państwowej telewizji w Kalifornii.

Zaczął opowiadać o komputerach i programach umożliwiających tworzenie grafiki.

 Zapytałam czy ma komputer i jakiś taki program?

Pamiętam program Deluxe Paint, który pierwszy raz w życiu odpalił mi na swoim komputerze.

To on zaraził mnie i tego chyba nawet do dziś nie wie szaleńczą pasją do grafiki komputerowej.

Ja wtedy miałam Amigę chyba 500+ i uczyłam się „klikać myszką” – hi, hi bardzo to było zabawne.

Kiedy pokazał mi możliwości tego programu i podarował mi go dostałam kompletnego fisia.

Od tamtego dnia wszystkie noce spędzałam z Deluxe. 

Nic a nic wtedy nie znałam angielskiego i uczyłam się wszystkiego metodą prób i błędów. 

Zdobyłam nawet wkrótce ten podręcznik - niestety po angielsku.

Słowniki angielskie były bezużyteczne, bo słownictwa komputerowego w normalnych słownikach nie było. 

Kombinowałam jak pijany zając.

Zaczęłam robić w końcu super animacje w tym programie.

Nim jedna klatka się przetworzyła mijało ok. 20 min.

Mogłam wtedy zdrzemnąć się troszkę w fotelu.

Do dziś te animacje mam na dyskietkach.

Zaowocowało to tym, że poszłam dzięki niemu na kursy Corela i poznałam też wiele innych programów graficznych.

Poznałam też innych ludzi zajmujących się grafiką komputerową.

W pracy w tamtym czasie byłam kompletnie nieprzytomna. 

Całe lata uczyłam się i uczę do dziś.

Teraz już uważam się za speca Photoshopa.

Wszystko to dzięki temu, że osobiście poznałam Craiga w czasach, gdy u nas większość uważała komputer za wymysł znudzonych życiem Amerykanów.

* * * * *

Samochód przywiózł dla siebie, bo przez rok miał wykładać na Uniwersytecie Łódzkim – historię filmu czy coś w tym stylu dokładnie nie pamiętam – jednak musiał szybko wrócić do Stanów i sprzedał mi autko. 

Nie ma pojęcia jak jestem do niego przywiązana.

Jak to się plecie – nasz kontakt urwał się niespodziewanie, nie wiem nawet czy mnie pamięta a ja dzięki niemu odkryłam coś, co mnie pochłonęło bez reszty, w czym się zakochałam.

Dzięki grafice rozwinęłam się w sposób niebywały i nawet nie miałam okazji mu podziękować.

Dziś, też ten jego profil jest tak obwarowany utrudnieniami, że nie mogę wprost do niego napisać, ale znalazłam sposób i może uda mi się, choć podziękować mu.