Człowiek

BAJSZA

Wszelkie podobieństwa do osób, zdarzeń i miejsc, które mogą zaistnieć są zupełnie przypadkowe!!! Hi, hi

http://bajszafotokul.blog.onet.pl/  mój blog ze zdjęciami

„Balansować na linie wysoko ponad spojrzeniem Twych oczu”

Widziałam brzask,

wątły, mglisty,

po nim nastał,

świt przezroczysty.

Słońca pierwszy promień,

rzucił czar.

Ciepło.

Trawy słońcem

rozbudzone,

drżące brylancikami rosy.

Igły,

modrzewia błyszczące,

perłami porannymi.

Był też człowiek,

promieniami poprzetykany.

Piękny jak rumak ognisty.

Świt był cudny.

 Człowiek był szlachetny,

kryształowo czysty,

dobry i wspaniałomyślny

Świt.

Słońce.

Człowiek.

i dmuchawców tysiące.

Olśnienie,

oślepienie,

zauroczenie.

Współistnienie.

Nie… Istnienie.

Rosło w sobie,

samo w sobie

dojrzewało,

zachwytem milczeniem,

ciszą nie pojętą.

Człowiek,

trzasnął drzwiami

i słońce pękło.

Nie powiedział nic,

Nie - słowo,

Trzask - drzwi, przerywający istnienie.

Czar chwili prysł.

Człowiek stał się cieniem.

Obcym, groteskowym

cieniem bez sensu istnienia

i bez imienia.
                                     bajsza