Żuczkowa noc

Bajsza

Wszelkie podobieństwa do osób, zdarzeń, miejsc, które mogą zaistnieć są zupełnie przypadkowe. Hi, hi

http://bajszafotokul.blog.onet.pl/

~~~~~~~~~~~~~~

14 marca 2017

Ola, albo śpi albo, hi, hi w każdym razie chyba z topinamburu nici.  

O matko słodka obudziłam ją. Oddzwoniła ok. umówiłyśmy się na wpół do jedenastej.

Piękna pogoda, promienie słońca siłą wdzierają, się przez grube kotary, które mają chronić mnie przed wiosennymi chłodami. Idę pod prysznic temperatura w łazience 6 st. C., ale za to woda ciepła.

Krótko, żeby tylko się obmyć, bo na rowerze się wystudzę, więc muszę uważać, żeby nie złapać grypy.

Wpadłam do salonu rowerowego, panowie mi po zimie zawsze dmuchną w dętki.

Samej małą pompką mi się nie chce szamotać.

Oni mają sprężarkę i robią mi to za friko.

Chciałam bateryjkę w liczniku wymienić, żeby nie było, że tylko na darmowe dmuchanie przyszłam, niestety takiej bateri nie mieli.

Ich strata. Jadę przez całe miasto do Oli, ale zatrzymałam się przy sklepie, gdzie mają wszystko za 1 zł i 50 gr.

Zawsze tam coś wypatrzę. Dzisiaj kupiłam 5 par fajnych skarpetek kolorowych i bawełnianych. 2 Super woreczki, w które można chować różności. Np. biżuterię, czy właśnie skarpetki.

Szczotkę do rąk. 4 Lakiery do paznokci. Te są tu naprawdę trwałe, hi, hi odpadają razem z paznokciami.

No i kolory wybór jak mało gdzie. Gumkę kolorową taką półtora centymetrową do dresów, czy na paski do spodni – super. To jest super sklep. Wsiadłam na rower i ruszyłam dalej na połowie drogi była za 5 wpół do jedenastej.

Musiałam mocno na pedały naciskać na szczęście było z górki. Spóźniłam się z 5 min. Ola zamiatała sień.

Jak fajnie jest mieć takie sympatyczne uczennice.

Ugadałyśmy się, wielu rzeczy dowiedziałam się od niej również tych o topinamburze/słoneczniku bulwiastym/ a także o oleju z konopi.

Wypiłam herbatką, aż mi się wierzyć nie chce, że w gościach piję herbatę. Później pojechałam do mojej kumpeli.

Też się dowiedziałam również tym razem smutnych nowinek. Nie siedziałam u niej za długo, wypiłam herbatkę i pojechałam do domu. Niestety droga do domu jest pod sporą górkę, ale jakoś dałam radę.

Biorąc pod uwagę pół plecaka bulw w wielkiej doniczce + zakupy, to jestem gościu. Jutro jadę na badania laboratorium.

Dzwonił wieczorem T rozmawialiśmy krótko, bo czułam się zmęczona. Mówił, że był na 3 pocztach, żeby odebrać przesyłkę z allegro i oczywiście nie odebrał, bo awizo jak się okazało leżało w jego skrzynce. Nie miałam siły taka byłam „zjechana” wpaść w warszawskie klimaty. Tymon nic nie mówi, ale ja wiem, że tęskni. Ja tu wpadłam w swój rytm. Powiem szczerze Warszawa mnie nie kręci. Myślałam -

„Wolno bardzo do mnie mów…., Słodko bardzo do mnie mów…., Trzeba cenę swoją znać….,

Trzeba trzeźwo życie brać…..,

Trzeba wyczuć, kiedy wstać

I wyjść..., Trzeba wiedzieć, kiedy w szatni

Płaszcz pozostał przedostatni.”

Nawet George, że swoim lwim pazurem i charakterem, z Toyotą hybrydą wymuskaną bardziej niż księżna Katerina już mnie nie kręci.

Oddać swoją wolność za towarzystwo, choćby najznamienitsze, za perły, za bursztyny i inne świecidełka. Nie jest warte, tego jak wsiadam na rower i galopuję w marzeniach na swym rumaku.

Mój Ty góralu

zaczarowany rumaku,

magiczny Pegazie

Rozwiń swe skrzydła

i na nich mnie unieś

w świat nieznanych nam marzeń.

Niech wiatry ciepłe wieją

i w drodze nam sprzyjają.

Niech gwiazdy szlak nam znaczą.

A trzciny i sitowie

niech nam grają.

Niech nam sił nie zabraknie,

niech miłość będzie z nami.

Z radością i uśmiechem,

dzielmy się tym,

co kochamy.

Życie niech nam przemija

w szczęściu i pogodzie,

W sercach naszych

radość niech kwitnie,

jak w zaczarowanym ogrodzie.

Gdy już czas nasz się zbliży

do ostatniej jesieni.

Wtulmy się w siebie cisi i skupieni.

pomilczmy przy muzyce szprych

i przy szeleście liści i zgrzytach łańcucha.

Przeżyjmy jesień -

jesieni bez reszty oddani,

szczęśliwie pożeglujmy

w błękit z obłokami.

Kocham Cię mój Pegazie,

koniku ze snów moich

a najbardziej Cię kocham,

gdy niesiesz mnie z sobą w tę drogę,

którą przebyć pragnę tylko z Tobą.

Wyszło jak epitafium a miało być tylko kołysanką dla mojego górala.

Już nie piszę wierszy dla mężczyzny, ostatnie pisałam wiele lat temu, dla tego, który me serce obudził 

na krótką chwilę z letargu, by uwierzyło, że cud może się zdarzyć, ale i ta chwila stała się tylko omamem i serce znów zasnęło w beznadziei głębokiej.

I już nic się nie wydarzy.

~~~~~~~~

Wystarczyło rękę wyciągnąć

i dotknąć tego skrawka przestrzeni,

gdzie woń ulotna

jeszcze w powietrzu omdlewa,

Wystarczyło pomyśleć

te magiczne słowa

I do świtu marzyć.

W oparach zmysłowo

Nie tracąc nadziei i tuląc złudzenia

Wystarczyło uwierzyć

że marzenie się spełnia,

że jest noc,

i księżyca pełnia

a po niej będzie

kolejny dzień nowy,

szczęśliwy, radosny.

i platanowy....

Przesiąknięty miętą i wonią orzecha

Wystarczyło poczekać aż

Mgły wiatr przegoni

Aż nam dłonie splecie,

jak korzenie magnolii

Wystarczyło…

Jakaś nie całkiem wiosenna melancholia mą duszę trapi.

Tak bym chciała wiedzieć, że czasem czytasz, to, co piszę – tylko tyle. Tak niewiele. Gdybyś, choć jakiś kwiat dla mnie wkleił, tam gdzie zawsze bywaliśmy z taką radością.

Kwiat dla mnie papierowy, och, co by to była, za chwila szczęścia – żuczku - wiedziałabym, że Twe serce wciąż bije.

„Zatruci życiem”

Życie w każdej godzinie, 

każdej minucie,

każdej sekundzie,

każdej chwili,

przezorności nas uczy.

A my życiem zatruci,

odkrywamy twarze fałszywe,

zakrywamy twarze prawdziwe,

zamykamy się przed światem,

otwieramy się przed nocą.

Na białych poduszkach

wybielamy siebie.

Układamy nowy scenariusz,

który jutro trzeba będzie zmienić.

A gdy już zamykamy oczy zmęczeni,

pod powiekami w ciemności nieodgadnionej,

próbujemy dogonić znikający w dali,

ognik prawdy i chwały,

który przez jedną chwilę był

w zasięgu naszych dłoni.

Nadchodzi sen,

.....,objawienie.

Czysty świat bez cieni.

I my tacy szlachetni

i życie takie piękne, kolorowe.

Dobrze wiemy, skoro śnić umiemy

jak to wyglądać powinno.

Gdy budzimy się ze snu,

wkładamy pancerze

i jak stare smętne nietoperze

z głową w dół ruszamy

ślepi przed siebie,

aż do następnego snu.