Zniewolę Cię sosem ;)

BAJSZA

Wszelkie podobieństwa do osób, zdarzeń i miejsc, które mogą zaistnieć są zupełnie przypadkowe!!! Hi, hi

http://bajszafotokul.blog.onet.pl/  mój blog ze zdjęciami

„Balansować na linie wysoko ponad spojrzeniem Twych oczu”

* * * *

Zastanawiam się nad naszym stosunkiem do innych.

Jest oczywiste, że gdy poznajemy kogoś nowego, próbujemy szybko jakoś go ocenić na podstawie naszych doświadczeń wynikających z tego, co lubimy u innych a co nas drażni. 

Pamiętajmy przy tym, że ta ocena odbywa się zawsze jakby przez lustro, którym jesteśmy my sami i każdy człowiek znajdujący się w naszym otoczeniu jest jakby obrazem z lustra odbiciem poprzez nasze możliwości percepcji.

Często też na naszą ocenę ma wpływ nasz nastrój, – bo jeśli mamy zły humor, to najczęściej nie chce nam się nikogo poznawać, bo to wiąże się ze wzmożonym wysiłkiem intelektualnym i emocjonalnym.

Musimy się jakoś zaprezentować, – więc o takim popularnym „tumiwisizmie” mowy być nie może, chyba…,hi, hi, że „mamy taką naturę, że nie wysilamy się nawet przy spotkaniu z turem” 

Powiedzmy, że zależy nam na naszym image i mimo nie najlepszego nastroju mobilizujemy się, żeby poznać kogoś nowego i zrobić dobre wrażenie może nawet stworzyć jakiś niepowtarzalny klimat tego spotkania.

Na co wtedy zwracamy uwagę, co ma zadecydować o tym czy będziemy w ogóle próbowali nawiązać znajomość.

Tu od razu przypominam o tych naszych cechach charakteru, które nabyliśmy dzięki zdarzeniom i ludziom a wynikającym z oceny różnych sytuacji ogólnie przede wszystkim pod względem przydatności/nowej znajomości/.

Coś opłaca się nam robić lub nie opłaca/pisałam o tym przy infantylizmie/.

Może jest to spore uproszczenie ale jak to dokładniej przeanalizować wszystko się do tego sprowadza.

Może nie zawsze świadomie o tym myślimy lecz podświadomość zawsze tak to rejestruje.

To OPŁACA ma też wiele wymiarów, ale pomińmy te szczegóły.

Jak się nam nie opłaca to wiadomo/też pewne uproszczenie lecz niezbyt dalekie od prawdy/. prawie 85% populacji tzw. dojrzałej – kładzie lachę na sprawę albo zwyczajnie odpuszcza, bo jest leniwa i woli pobawić się pilotem telewizora sącząc miarowo piwko siedząc sobie w ulubionym fotelu.

„No dobra poświęcę się” - mówi mąż do żony i próbuje uruchomić szare komórki na kontakt z innym osobnikiem.

Najważniejsze dla większości jest czy lubi piwo?

Albo jeszcze lepiej wódeczkę no i jak jest hojny znaczy czy trzeba mu postawić czy sam stawia.

Ja tu jestem na przegranej pozycji, bo alkohol odpada, więc już na wejściu mam przechlapane.

Piwem ani naleweczką nikt mnie nie kupi, a Ci, co lubią sobie coś chlapnąć w rozmowie są już wnerwieni, że będę się pewnie w skrytości ducha naśmiewała z ich opilstwa, plączącego się języka, spowolnienia, drażliwości, różowych polików i zbyt wylewnej gestykulacji.

Może, dlatego w sumie wolę samotność, unikając zawierania niepotrzebnych znajomości.

Tak się zastanawiam ile osób w moim nie krótkim przecież życiu poznałam, które do dziś uważam, że są lub były cudowne i przebywanie z nimi było ucztą duchową a co najważniejsze do końca trzymały fason.

Mogłabym policzyć chyba na palcach.

Zdzisław K.,

niebywały intelektualista mający niesamowite poczucie humoru.

Cudownie potrafił organizować czas.

Może miał szczęście a może potrafił wynajdywać tak fantastyczne miejsca, że dech zapierało.

Bajarz, który godzinami do tego bardzo dowcipnie i interesująco potrafił opowiadać tworząc przy tym fantastyczny klimat o własnych przeżyciach, podróżach, zdarzeniach, o których słyszał, lub, których był światkiem.

Może to jedyna okazja przyznać się, że chciałam mu pomóc podsyłając przepis na ekskluzywną potrawę z 2 jajek, mąki i koniaku/bo nic więcej w domu nie miał/.

Niestety okazało się, że potrawę wzięłam z książki Kuchnia egzotyczna i nie dało się jej zjeść przez zapach, jaki rozsiewała/nie wiem czy to przepis czy któreś jajko nie było świeże/. Przez co do poniedziałku, czyli jeden wieczór był głodny, na szczęście został mu chyba jeszcze koniak.

W tym okresie pełnił jedno z najwyższych stanowisk w kraju miał kilka tytułów naukowych i mógłby z tego powodu być zarozumiały czy pyszałkowaty a nie był.

W każdym razie gdybym dzisiaj ponownie miała podjąć decyzję czy odpowiedzieć na sympatyczną zaczepkę, na stromej leśnej ścieżce – odpowiedziałabym równie sympatycznie, bo nigdy przez trzy lata naszych wakacyjnych kontaktów nie nudziłam się nawet przez chwilę.

Teraz przyszła mi do głowy taka myśl;

„Są tacy ludzie, z którymi milczy się o wiele przyjemniej niż z innymi rozmawia”.

Ze  Zdzisławem można było i milczeć i rozmawiać.

* * * *

Kiedyś popełniłam też taki wiersz, w podróży pociągiem „Przyjaźni” z Kijowa mówiący o znaczeniu słów a właściwie o mierności tych znaczeń.

SŁOWA

Piękne słowa, wariat wiatr.

Noc za oknem, w trawie kwiat.

Sennych liści smutny taniec.

Noc za oknem, wiatru granie.

Puste słowa, tyle słów.

Lepiej nie mów, milczmy tu.

Senną lampą wiatr kołysze.

Słucham, tęsknię, nic nie słyszę.

Srebrną mgiełkę pająk tka.

Z słów utkana, nocna mgła.

.......................................

Kiedy mówisz cichnie wiatr,

słucham jego, wierniej łka.

Senne liście, szara mgła.

Składne słowa - śmieszna gra.

Co wybieram?

Tak! - milczenie,

zasłuchanie, zapomnienie.

Skąd to ciepło?

Komin grzeje!

A za oknem wiatr szaleje.

..........................

Po co słowa tyle słów.

Milcząc marzyć można znów,

no a słowa zapomnimy,

pogubimy, roztrwonimy.

Marzyć, tulić, dawać, brać,

przecież milczą noc i kwiat,

księżyc w chmurach,

tysiąc gwiazd,

każdy listek, zwiewna mgła.

.............................

Czułe dłonie…, granat nieba,

tylko tego mi potrzeba.

* * * *

Wiersz był jakby wyprzedzeniem tego, co miało nastąpić po moim powrocie.

Pytania, tysiące pytań a ja chciałam ich uniknąć i mieć czas, żeby to wszystko sobie poukładać w głowie.

Ten wyjazd do Kijowa, był nie pierwszą moją próbą przepłynięcia oceanu wpław.

Oczywiście, to przenośnia,

jak nie masz już, dokąd uciec, bo tak Cię wszystko przytłacza wybierasz rozwiązania ekstremalne.

Takim właśnie rozwiązaniem był ten wyjazd na ponad 3 tygodnie do Kijowa.

Pomijam fakt, że była to fucha, jaka 2 razy się nie zdarza.

Fucha, która przytrafiła mi się w momencie, gdy najbardziej potrzebowałam czasu na przemyślenie własnego życia.

Niestety tam zbyt wiele się działo, żebym miała na to czas i ochotę.

Stąd ten wiersz, który stał się w pewien sposób uniwersalny, czyli nadaje się do wielu innych sytuacji życiowych.

* * * *

              Wróćmy jednak, do tych ludzi, 

których nie żałuję, że poznałam.

Jerzy Cz.

Nie intelektualista pierwszej wody, raczej drugiej, ale zdecydowanie nie trzeciej.

Szałaput zabawny, wesoły lubiący nieustannie tańczyć, robić niespodzianki, zaskakiwać i pięknie wyglądać - jak to lew.

Nie było jednej chwili, żebym się z nim nudziła, nie musiałam się o nic martwić on wszystko załatwiał, nim pomyślałam. 

Potrafił mnie oczarować – spełniać moje marzenia.

Te najskrytsze też.

Mieliśmy z sobą kontakt przez wiele lat, później dał się ponownie usidlić swojej byłej żonie, /co mu zresztą już wcześniej przepowiedziałam/ i ślad po nim zaginął, ale, że był serdecznym przyjacielem pożegnał się jak gentleman i powiedział, że gdybym kiedykolwiek potrzebowała jego pomocy zawsze mogę zadzwonić. 

Raz pomógł mi zdobyć lek dla mojej uczennicy, który uratował jej życie.

Ta znajomość miała jeszcze jedną zupełnie niewymierną zaletę ze względu na bardzo wysokie stanowisko i koligacje był dla mnie tarczą ochronną przed moim exem, który zwyczajnie bał się go, przez co ja miałam większe poczucie bezpieczeństwa.

Sylwek N – był młodszy o….Osz!!!

Spotkaliśmy się w miejscowości Trebic na Morawach.

Nasza znajomość była jak podmuch wiatru, niosła letnią bryzę górskich łąk Moraw.

Napisałam wtedy wiersz, który jest tu;

http://bajsza.blogspot.com/search?q=Nowa+bajka

Pod tytułem 

Wyznanie.

To był niesamowicie szalony czas w moim życiu.

Na Morawy pojechałam z łódzkimi studentami, jako opiekun i tzw. K.O – czyli kulturalno – oświatowa - animatorka zajęć hi, hi kulturalnych w czasie, gdy moi chłopcy nie wylewali cementu na stropy.

Cement wylewali od rana do 18 a później ja się za nich brałam i organizowałam im rozrywki, żeby nie bzykali wszystkiego, co się w Trebic ruszało, nie pili i nie rozrabiali.

Sylwek był z podobną grupą, ale dziewczyn nieco młodszych.

Moi chłopcy wyczaili te dziewczyny i zaciągnęli mnie do hotelu oddalonego od nas o jakieś 3 km w celach zadzierzgnięcia męsko damskich znajomości.

Wiadomo, o czym myślą 20 letni chłopcy, nie było rady musiałam im to ułatwić i tak poszliby beze mnie a tak miałam na wszystko oko.

Oni oczywiście z dziewczynami się integrowali w świetlicy a mnie wysłali do wychowawców – tam było ich dwoje Sylwek i pani nieco starsza ode mnie – Eleonora na marginesie imię miała też straszne.

Mieszkali w jednym pokoju i jak się praktycznie od razu dowiedziałam tworzyli od lat wakacyjną parę.

Nie jestem pruderyjna nic mnie nie dziwi.

Wtedy jednak zdziwiło mnie, że młody 20 kilkuletni mężczyzna tworzy wakacyjny duet z panią brzydką jak przysłowiowy grzech i starszą od niego o ponad 20 lat, ale pomyślałam, że miłość przecież jest ślepa.

Trzeba przyznać, że Sylwek był bardzo przystojnym mężczyzną wielkim prawie 194 cm wzrostu zbudowanym bardzo dobrze wysportowanym z ładną blond czupryną i piękną oliwkową opalenizną.

Podobał mi się fizycznie, ale dla mnie to za mało, żebym zainteresowała się nim poważnie, i ta różnica wieku mnie odstraszała.

Młodzież się spiknęła i zaczęliśmy chodzić razem na dyskoteki.

Z moimi chłopakami czułam się bezpieczna, bo gdy tylko jakiś tamtejszy galant z sali startował do mnie, żeby mnie poprosić do tańca zrywało się trzech moich i żaden nawet nie mógł się do mnie zbliżyć – taką miałam obstawę.

Kiedy zjawił się Sylwek, to on mnie adorował.

Lekceważyłam to wiedząc, że jest związany wakacyjnie z Eleonorą.

Prawdopodobnie przeczytał mój wiersz/Wyznanie/, kiedyś, gdy młodzież zorganizowała czyjeś urodziny w naszej świetlicy – był w moim pokoju na kawie i wtedy chyba zajrzał do mojego kajecika z wierszami.

Pewnie myślał, że ten wiersz napisałam pod wpływem naszej znajomości i bardzo się starał, żeby mnie zaintrygować.

Powiem tak - było to urocze, że taki potężny, piękny jak Apollo mężczyzna zabiegał o moje względy w sposób niesamowity.

Polubiłam go i gdy spędzaliśmy sporo czasu razem odkryłam w nim wiele wartościowych cech, choć zawsze wiedziałam, że nie będzie to poważna znajomość jego młodzieńcza naiwność mnie rozbrajała. 

Skończyła się też jak powiew wiatru wyciskając łzy Sylwkowi w momencie naszego powrotu do domu.

* * * *

Wracam, zatem do tego, jakie cechy charakteru dla mnie wykluczają całkowicie inną osobę, jako kandydata na znajomego, krótko, mówiąc, co mnie w ludziach wkurza, gdyż cechy pożądane są jakby na 2 miejscu.

Nie lubię, mierności, fałszu, obłudy, pychy, agresji, sztuczności, egzaltacji, apatyczności, bezczelności, chamstwa, chciwości, skąpstwa, despotyzmu, niezdrowej kłótliwości, perfidii, drobiazgowości, bezmyślności, samolubstwa, cynizmu, fanatyzmu, hipokryzji, konformizmu, pesymizmu, pruderii, sceptycyzmu.

To cechy odstraszające mnie od nowo poznanej osoby.

Niestety, nie od razu jesteśmy w stanie je wykryć, ale przy pewnym doświadczeniu i odpowiednio prowadzonej rozmowie, wiele z nich odkrywamy już na pierwszym spotkaniu.

Oczywiście, że są mistrzowie kamuflażu, których tak naprawdę poznajemy, dopiero, gdy postanawiamy się z nimi rozstać.

Wtedy dopiero wyłazi szydło z worka.

Popatrz na te cechy i zastanów się czy w dzisiejszym świecie można poznać w ogóle człowieka, który tych cech wcale nie posiada lub jeśli już - to w śladowych ilościach?

Ja tu nie piszę o profesorach z licznymi fakultetami, których znałam osobiście i którzy, czasami uczyli mnie czegoś, jednak często okazywało się później, że cena, jaką przyszło mi płacić za tę naukę była zbyt wysoka, bo oprócz oczywistych wartości intelektualnych, czy merytorycznych ukrywali fałsz, obłudę, zakłamanie oraz inne wredne przywary.

Ludzie często mają dobre intencje, gdy poznają nowego człowieka, chcą być lepsi niż są w rzeczywistości, ale później coś nie pójdzie po ich myśli i stają się okropni.

Dałam tu przykład 3 mężczyzn, którzy umieli zachować się do końca, ale tak naprawdę było ich więcej i nie tylko mężczyźni, bo płeć nie wielkie ma tu znaczenie.

* * * *

Jestem samotnikiem

- jeden człowiek musiałby być rewelacyjny, żeby mnie nie przytłaczał, żeby zawsze był dla mnie atrakcyjny, żeby chciał się mną opiekować, bo mam trochę naturę dziecka, żeby mnie akceptował taką, jaka jestem i żeby umiał się śmiać ze mną i smucić, gdy jest mi źle.

Dotąd takiego człowieka, nie spotkałam, który szedłby ze mną przez krzaczory, nie wiedząc, co jest za nimi i żeby cieszył się, że przeszedł tę drogę właśnie ze mną.

Czasami chce mi się śmiać, bo spotykam mężczyzn, którzy są na takim poziomie intelektualno – emocjonalnym, że przyprawia to mnie o szarą rozpacz.

I to właśnie oni sądzą, że mają przywilej wyboru takiej kobiety jak ja tylko, dlatego, że noszą spodnie i zdaje im się, że otarli się o prawdziwego macho.

Sorry Rysiu, Wojtku, Sylwku, Maćku i inni mili moi znajomi prawa jest taka, że zdecydowana większość mężczyzn jest kompletnie bezkrytyczna.

Męskość/wyświechtany zwrot/ - dla mnie nie jest argumentem w żadnych negocjacjach.

Potrafię jednak robić takie dania, które zniewolą największego twardziela.

Bolero - Rawela/Marek i Wacek/

 KARCZEK W ZNIEWALAJĄCYM SOSIE GREJPFRUTOWYM.

Karczek wczoraj upiekłam w piecyku w dużym kawałku - przyprawiony jak dziczyzna;

Marynata

1 szkl. czerwonego wytrawnego wina,

10 ml octu winnego,

3 ząbki czosnku zmiażdżonego

Płaska łyżeczka brązowego cukru,

sok z połowy czerwonego grejpfruta/tu dodam, że wyciskam najpierw sok a później jeszcze łyżką wyskrobuję miąższ/,

 starta skórka z cytryny,

kilka goździków,

1/2 łyżeczki rozgniecionych ziaren jałowca,

1/2 łyżeczki kolendry,

2 liście laurowe,

3 listki świeżej bazylii;

2 rozmarynu,

Kilka ziaren czarnuszki + jedna łodyżka

2 listki szałwii,

2 spore liście lubczyku,

2 listki mięty.

Wszystkie listki drobię, bez użycia noża – po prostu rwę na małe kawałki. 

Jest to ważne, bo wiele ziół traci swój aromat i wartość w kontakcie z metalem.

4 ziarna ziela angielskiego,

1 łyżeczka świeżego czarnego pieprzu (grubo mielony lub roztarty w moździerzu),

1/8 l wody

1/4 maślanki.

Marynatę z wodą bez maślanki podgrzewam/nie zagotować/, po czym dodaję maślankę i tym zalewam karczek w żaroodpornym naczyniu wkładam na noc do lodówki.

Następnego dnia obsmażam samo mięso ze wszystkich stron na patelni, żeby zatkać pory, po czym przekładam do garnka z marynatą i piekę w piecyku na średnim ogniu, czyli ok 200st C przez godzinę podlewając, co jakiś czas sosem, żeby mięso nie wysychało kładę, co jakiś czas łyżeczkę dobrego masła.

Sos z pieczeni jest rewelacyjny do różnych dań, dlatego wlewam go, gdy ostygnie do małych plastikowych pojemniczków, np. po lodach i zamrażam na później.

Mięsko przeszło korzennym zapachem i udaje np. sarninę. 

Teraz czas na

Zniewalający sos.

Dla mnie ten sos jest afrodyzjakiem, mogłabym go hi, hi zlizywać z partnera w czasie erotycznych igraszek.

1 czerwony grejpfrut – wybrać z niego wszystko, co jadalne

Czyli sok i miąższ.

2 duże ząbki czosnku, wyciskam tylko sok.

2 łyżeczki startej mozzarelli di bufala campana - najlepiej, ale jak nie ma może być każda inna lub nawet inny ser, który jest lekko ciągnący po stopieniu.

Kupuję gotowe już tarte do przyprawiania potraw.

1 łyżka stołowa śmietany 30 tki

I olej najlepiej Carotino – to jest taki pomarańczowy w kolorze olej/3 łyżki/.

Całość delikatnie mieszamy i wlewamy na patelnię układając z boku pokrojony już w plastry karczek.

Na wolnym ogniu dochodzi przez ok. 10 min.

Sałatkę 

komponujemy dowolnie u mnie były listki kędzierzawej sałaty, pomidorki koktajlowe, ogórek lekko małosolny, czosnek kiszony z ogórkiem, gotowy sos czosnkowy i świeży koperek.

W tym zestawie koperek jest praktycznie wszędzie, na sosie do mięsa samym mięsie i ziemniakach, on jakby krystalizuje smaki.

Nadaje im to zniewalające uwielbienie.

* * * *

Zwróć uwagę, że miałam gotowy sos spod mięsa mimo to poszłam w improwizacyjne grejpfrutowe szaleństwo, jak sądzisz, dlaczego?

Nie cierpię w życiu rutyny, miernoty i bylejakości.

Uważam, że jak się coś kocha, to trzeba się zatracać tak często jak tylko jest to możliwe.

Trzeba zawsze iść na całość,

nie można Jacku kochać kogoś tak samo jak kogoś innego, bo znaczy to, że nie kocha się nikogo.

Gorzej znaczy to, że nie zaznało się w życiu miłości i kompletnie nie rozumie się jej istoty.