oszuści i ciekawostki o Kruszyńskich cz II

             Bajsza

              Wszelkie podobieństwa do osób, zdarzeń, miejsc, które mogą zaistnieć są zupełnie przypadkowe. Hi, hi

~~~~~~~~~~~~~~

12 października 2019 r

Cały dzień bez prądu, pierwszy raz zmontowałam kuchenkę gazową kupioną z Tymonem na warszawskim targu, żeby ugotować sobie wody na kawę.

Krótko mówiąc kolejny raz musiałam chłopską robotę zrobić z duszą na ramieniu i w strachu, czy mi przypadkiem gaz nie wybuchnie, ale udało się.

 Instrukcja jak zawsze w takich razach, była w językach o których nie mam zielonego pojęcia/koreańskim, czy innym/. Na szczęście były rysunki – największy problem miałam ze znalezieniem dźwigni, która dociska gaz.

Tymon mi pokazywał jak się to robi, ale tyle czasu minęło, że zapomniałam.

Ostatnio stawiam na minimalizm, obiady takie same, opuściła mnie finezja, nie chce mi się żadnych wymyślnych rzeczy robić.

 …………………

Kolega zaprosił mnie na kawę, gdy już miałam zmontowany piecyk, bo na jego ulicy był prąd.

Obiecał znaleźć mi fajnego pieska jakby się okazało, że z tej adopcji nic nie wyjdzie

Fundacja Westów zaplanowała już od 1 grudnia do 14 grudnia jakąś akcję z Czesterem.  Szkoda mojego bloga na tych krętaczy.

Nie mieli zamiaru doprowadzić adopcji z korzyścią dla pieska jak najszybciej, tylko ugrać jego kosztem jak najwięcej kasy i trzymać go nie wiadomo jak długo.

Masz pytanie lub chcesz adoptować psiaka? Napisz do nas: 

I czekaj tatka latka!!!

Niestety - skutecznie zniechęcili mnie, nie adoptuję, jeśli już to kupię szczeniaka.

Część II

Moi rodzice
ciekawostki o Kruszyńskich

„Nawra - Sanktuarium Matki Bożej Nawrzańskiej

Łaskami słynący obraz Matki Bożej            

Nawra jest miejscowością usytuowaną w połowie drogi między Toruniem a Chełmnem.

Znajduje się tam zabytkowy barokowy kościół z cudownym obrazem Matki Bożej z Dzieciątkiem.

Pierwsze pewne wiadomości źródłowe o Nawrze pochodzą z XIII w.

Według dokumentu Heidenryka, biskupa chełmińskiego, wioska w 1248 r. stanowiła własność Fryderyka i Peregryna, rycerzy niemieckich, którzy otrzymali ją od zakonu krzyżackiego, władającego tym obszarem.

W wyniku II pokoju toruńskiego (1466 r.) Nawra znalazła się w granicach państwa polskiego. Informacje o wsi i jej właścicielach z przełomu XV i XVI w. są bardzo skromne.

Od 1652 r. przeszła ona w ręce Kruszyńskich, a od 1865 r., w związku z małżeństwem córki Władysława Kruszyńskiego, należała do rodu Sczanieckich aż do 1939 r.

Nawra była prawdopodobnie jednym z pierwszych ośrodków duszpasterskich erygowanej w 1243 r. diecezji chełmińskiej. Prawdopodobnie już w poł. XIII w. powołano tu do istnienia parafię, jednak pierwsza informacja o niej pochodzi dopiero z 1330 r. Pierwszy kościół w Nawrze, p.w. św. Mateusza, został wzniesiony do końca XIII w. Był on usytuowany przy starym trakcie wiodącym z Torunia do Chełmna i Chełmży, w centrum wioski. Niestety, w 1618 r. kościół doszczętnie zniszczono.

Na miejscu starej świątyni powstała nowa - p.w. św. Katarzyny Aleksandryjskiej, konsekrowana prawdopodobnie w 1619 r. z okazji nadania odpustów dla kościoła przez nuncjusza apostolskiego F. Diotallevi’ego.

W okresie wojen szwedzkich (1626-1629) kościół ponownie został zniszczony. W jego odbudowę niemały wkład wniosła rodzina Kruszyńskich. To właśnie dzięki wspomnianej rodzinie świątynia nabrała stylu barokowego.

W I poł. XVII w. Kruszyńscy przyłączyli do swojej posiadłości część gruntów należących do kościoła.

W rezultacie na uposażeniu parafii pozostała tylko nieznaczna część ziemi, która nie zapewniłaby nawet utrzymania miejscowemu proboszczowi.

Wskutek tego kościół w Nawrze spełniał przez pewien czas tylko funkcję dworskiej kaplicy, gdyż nie było przy nim proboszcza, a Msze św. odprawiali kanonicy lub zakonnicy przybywający z Chełmży, Torunia lub Chełmna.

Parafia odzyskała swe ziemie dopiero w II poł. XVIII w.

W latach 1778 - 1786 Konstanty Kruszyński gruntownie odnowił świątynię. Szczególny rozkwit parafii obserwujemy w czasach, gdy majątek Nawra należał do rodziny Sczanieckich; wtedy parafia uaktywniła się na niwie naukowej, narodowej i gospodarczej.

Dziś kościół jest otynkowany i otoczony starym drzewostanem.

Ciekawa jest historia obrazu przedstawiającego Madonnę trzymającą na lewej ręce Dzieciątko Jezus, a w prawej berło. Na głowach postaci znajdują się korony, a ponad nimi umieszczonych jest dwanaście gwiazd w półokręgu.

Historia wizerunku sięga czasów króla Zygmunta III Wazy i prowadzonej przez niego wojny z Moskwą w latach 1609 - 1618, podczas której do niewoli dostał się dziedzic Nawry - Bernard Kruszyński - sędzia ziemski chełmiński. Był on od dziecka gorącym czcicielem Najświętszej Panny, dlatego codziennie w czasie ciężkiej niewoli prosił Ją, aby go wybawiła z tego nieszczęścia. Ku swemu zdziwieniu pewnego dnia spostrzegł na zasuwie zamykającej komin obraz Najświętszej Bogarodzicy.

Uszczęśliwiony tym niezwykłym zjawiskiem jeszcze bardziej modlił się do Niepokalanej Matki i wierzył, że zechce go wysłuchać. Sama niewola była już odtąd znośniejsza, ponieważ obraz stał się dla niego źródłem pociechy i ukojenia w cierpieniu.

Parafia Nawra istnieje od XIII w. Swoje powstanie zawdzięcza prawdopodobnie jednemu z dziedziców miejscowości. Imię pierwszego proboszcza - Jan, wspomniane jest już w 1330 r. Nazwa parafii Nawra występuje w dokumentach z 1570 r. Obecny gotycki kościół został zbudowany z kamienia polnego w XIV w. i przebudowany w XVII w. po zniszczeniach z czasu wojen szwedzkich. W późniejszym czasie dobudowano barokową wieżę zwieńczoną hełmem.

Pierwotnie kościół nosił tytuł św. Mateusza, zaś w czasie wojen szwedzkich obrano na patronkę św. Katarzynę Aleksandryjską. Główny ołtarz w stylu barokowym posiada łaskami słynący obraz Matki Bożej z Dzieciątkiem, przywieziony przez Bernarda Kruszyńskiego z niewoli moskiewskiej za czasów króla Jana Kazimierza.

Obok wizerunku znajdują się liczne wota (najstarsze z poł. XVII w.). Na północnej ścianie prezbiterium zawieszona jest ambona z poł. XVIII w. Po tej samej stronie świątyni znajduje się klasyczne epitafium z 1815 r., ufundowane przez Konstantego Kruszyńskiego, poświęcone pamięci Kruszyńskich - byłych dziedziców Nawry.

Biskup Toruński Andrzej Suski ustanowił, z dniem 10 maja 2005 roku, Najświętszą Maryję Pannę Wspomożycielkę Wiernych, drugim Patronem parafii pw. Świętej Katarzyny Aleksandryjskiej w Nawrze.

Jerzy Kruszyński herbu Pobóg

– podstoli kamieniecki w latach 1635-1648, pułkownik królewski, przedstawiciel dyplomatyczny Rzeczypospolitej w Imperium Osmańskim w latach 1635-1636[1].

Z dziejów Sosnowicy

Wiek osiemnasty

W XVIII wieku ponownie następuje scalenie majątku podzielonego na wiele części. Większość dóbr Sosnowickich przechodzi w ręce Marcina - syna Oktawiana i Katarzyny Sosnowskich. Marcin Sosnowski rotmistrz a następnie pułkownik wojsk JKMw Ks. Litewskiego ożeniony z Teofilą z Kruszyńskich, był człowiekiem zamożnym.

Prawdopodobnie w 1723r. przebudował wcześniej istniejący lub zbudował nowy dwór.

Zmarł w 1731r. a zarządzanie majątkiem przejęła wdowa.

Ich synem był Józef Sosnowski pisarz wielki litewski, który odziedziczył majątek po rodzicach i dążył do jego powiększenia odkupując grunty od poprzednich właścicieli.

Sosnowski stał się również właścicielem posiadłości należącej do rodu Wierzyńskich a położonej w Sosnowicy - lasku. Na początku drugiej połowy XVIII w. Sosnowski był jedynym właścicielem dóbr Sosnowickich i posiadał udziały w okolicznych wsiach

---------------------------------------------------------------------

Około 1855 r. Józefa z Kruszyńskich Madejska otworzyła w Sieradzu "Szkołę Wyższą Płci Żeńskiej".

Pensję tę umieszczono w Rynku pod numerem 9. W 1856 r. w szkole uczyło się 26 dziewcząt, a nauczali tu także nauczyciele Szkoły Powiatowej.

Po powstaniu styczniowym, w 1874 r. czynna była czteroklasowa pensja panny J. Chełmińskiej. W 1879 r. pensję prowadziła Albertyna Wysznacka, a po niej od 1901 r. Jadwiga Sokołowska, która później już, jako żona dra Sulikowskiego. kierowała nią do wybuchu I wojny światowej.

----------------------------------------------------
-Ołtarz ma kształt wydłużonego półkola o prostych krawędziach bocznych. Przedstawia Pana Jezusa ukrzyżowanego z Maryją i świętym Janem Ewangelistą na tle Jerozolimy, oraz portrety odnowicieli kościoła w Ostromecku: Bogdana Tomasza Mostowskiego i jego żony Ludwiki z domu Kruszyńska..

-------------------------------------

Kalendarium (665) [227]

Słupca,

1950 - w Słupcy ur. Błażej Łukasz Andrysiak, s. Stanisława i Józefy z Kruszyńskich; absolwent LO Słupca (1968) i włocławskiego WSD (1968-75); wikariusz w parafiach: Bytoń (1975-76), Bądkowo (1976-77), Sompolno (1977-82), Lipno (1982-84), i Wszystkich Świętych Sieradz (1984-88); w 1988 - skierowany do Włocławka nie objął placówki, skierowany został na urlop zdrowotny; w Słupcy pomagał w pracy duszpasterskiej proboszczowi par. św. Leonarda; zm. (tragicznie) 14 stycznia 1995

--------------------------------

Parafia pw. Chrystusa Króla w Bydgoszczy

12.V.1991 r.

Ks. bp Jan Nowak poświęcił 3 dzwony wykonanych przez braci Kruszyńskich w Węgrowie.

Pierwszy „Józef” o wadze 250 kg nosi imię ks. Prymasa, który konsekrował kościół; drugi „Stefan” o wadze 500 kg upamiętnia Prymasa Tysiąclecia Kardynała Wyszyńskiego; trzeci „Jan Paweł” o wadze 750 kg nazwany imieniem naszego Rodaka, Papieża.

--------------------------

Oto kopia strony http://www.kul.lublin.pl/varia/historia/rektorzy/kruszynski.html zapisana przez G o o g l e w 17 Kwi 2007 03:51:45 GMT.

Z upływem czasu strona mogła się zmienić. Tutaj znajduje się aktualna wersja strony.

Kopia może zawierać odwołania do obrazów, które nie są już dostępne. Kliknij tutaj, aby otworzyć kopię tekstową strony użyj następującego adresu url: http://www.google.com/search?q=cache:rboDKE9oj-YJ:www.kul.lublin.pl/varia/historia/rektorzy/kruszynski.html+kruszy%C5%84skiego+historia+OR+dzieje+OR+drzewo+OR+genealogia+-cholewianka+-wielis%C5%82awa+-ulica+-ulicy+-wola&hl=pl&ct=clnk&cd=9&gl=pl

________________

REKTORZY

KATOLICKIEGO UNIWERSYTETU LUBELSKIEGO

________________________________________

Ks. Józef Kruszyński (1877-1953)

Rektor Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego

w latach 1925-1933

Był siódmym dzieckiem Franciszka i Konstancji z Domańskich, rolników na pięćdziesięciu morgach w kolonii Poraj gminy Parzniewice, parafii Bogdanów w powiecie piotrkowskim. Warunki w domu były ciężkie, skoro 3 siostry i 2 braci zmarło na gruźlicę. 11-letni Józef zapisał się do szkoły w Bogdanowie, potem w Parzniewicach uczył go Litwin V. Dajlido. Materiał nauczania 3 i 4 klasy gimnazjum opracował prywatnie i uzyskał tzw. świadectwo "aptekarskie" wystarczające do zapisu w Seminarium Duchownym, czego dokonał w czerwcu 1894 r. W 1899 wysłano go do Akademii w Petersburgu, gdzie uzyskał święcenia diakonatu, a w 1903 r. w kościele św. Katarzyny święcenia kapłańskie. Już w seminarium uczył się języków: niemieckiego, włoskiego i francuskiego. W Akademii jako samouk uczył się języka perskiego, z czym się ukrywał, ale pasją jego stał się hebrajski, którego uczył słynny, mający wpływ na studentów ks. Justyn Pranajtis (1917). Kruszyński zanotował, że za postępy w hebrajskim uzyskał pochwałę Pranajtisa i podziw kolegów. Po dziewięciu latach wrócił do Królestwa, w sierpniu 1903 r. został prefektem w Seminarium we Włocławku i zaczął się uczyć angielskiego. W 1905 r. był w Londynie, studiował zabytki archeologiczne w muzeum po 6 godzin dziennie. Tu uświadomił sobie "zamiłowanie naukowe", choć długo nie wiedział "jak je zużyć, od czego zacząć". W "Wiadomościach Pasterskich" redagowanych przez ks. M. Fulmana, publikował swe prace pod pseudonimem Abel Nahbi. Dalszym wyjazdom na przeszkodzie stał brak pieniędzy, choć uzyskał uposażenie wikariusza wynoszące 150 rs z parafii Bronisław i Blizanow z obowiązkiem częściowego odrabiania tej sumy. W maju 1906 r. ukazała się jego pierwsza książka: Komentarz do ewangelii św. Marka. Teraz masowo wysyłał prace do czasopism, w tym do najważniejszego w Królestwie tj.: "Przeglądu Katolickiego". W 1907 r. byt w Aleksandrii, na Krecie, dotarł do Bejrutu, stąd do Damaszku, Palestyny, Neapolu, Rzymu i Padwy. W latach 1909-1923 prowadził biuletyn naukowy w Ateneum Kapłańskim, w tym specjalny dział: "Orientalia". Szacował publikacje z lat 1909-1913 na 5 tomów po 500 ss. Opublikował po dwa wydania Starego i Nowego Testamentu jako podręczniki dla szkół średnich. W 1911 r. zwiedzał: Wiedeń, Budapeszt, Zagrzeb, Mostar, Sarajewo, Dalmację, Saloniki, Korynt, Ateny i Konstantynopol.

W czasie I wojny światowej bez skutku próbował zostać kapelanem wojskowym. Piał nawet broszury o tematyce hagiograficznej, np. o A. Boboli. W "Gazecie Kujawskiej" odcinkami opublikował powieść Marychna. W czasie I wojny światowej był z wyboru członkiem Rady Miejskiej we Włocławku. W latach 1917-1922 był kierownikiem Księgarni Powszechnej i Drukarni Diecezjalnej oraz wysyłał teksty do "Wiary i Życia", do "Słowa Kujawskiego". Opracowywał kalendarze np. Kalendarz Rady Opiekuńczej za lata 1917-1919 r. Minister WRiOP mianował go inspektorem skautów na okręg włocławski. Uczył religii, łaciny i historii w żeńskim gimnazjum we Włocławku.

Od września 1923 r. został wykładowcą w Uniwersytecie Lubelskim. Od listopada do lutego r. akad. 1923/24 mieszkał w nie zamykanej sali wykładowej. Pracę habilitacyjną pisał pod kierunkiem ks. J. Archutowskiego profesora UJ. 12 XI 1924 r. uzyskał habilitację za całość pracy naukowej. 8 I 1925 r. Ministerstwo WRiOP zatwierdziło wniosek Rady Wydziału o mianowanie go docentem Studium Biblijnego na UJ.

17 IV 1925 r. bp Czesław Sokołowski zrzekając się funkcji rektora KUL, proponował następcą Kruszyńskiego. W 2 miesiące potem Rada Biskupia do spraw KUL postanowiła powołać go na stanowisko rektora. Bp Marian Fulman 20 VI 1925 r. pisał do Ministerstwa WRiOP o wyborze Kruszyńskiego autora wielu dzieł biblijnych w języku polskim wydanych na rektora uczelni. Sam elekt zanotował, że oczekuje się, iż wypłata pensji będzie się odbywała bardziej regularnie raz na miesiąc, a nie w odstępach tygodniowych.

Nowy rektor miał ogromnie zażyłe kontakty z wielu wpływowymi ludźmi, w tym z ludźmi majętnymi. 10 VIII 1925 r. w Poznaniu u rejenta podpisano akt Fundacji Potulickiej, tj. zapis 6000 ha gruntu hr. Anieli Potulickiej dla KUL. Minister kolei "Łyszka" przesłał mu darmowy bilet 3-miesięczny na wszystkie pociągi.

Kanclerz bp Fulman za pośrednictwem nuncjusza Lauriego uzyskał dla Kruszyńskiego tytuł doktorski, gdyż w Petersburgu, gdzie kończył studia, wyjątkowo udzielano tytułu doktorskiego. Kruszyński zaś stopniowo uzyskiwał prawa państwowe dla Uczelni. 27 II 1927 r. Ministerstwo WRiOP powołało rządową komisję egzaminacyjną dla studentów Wydziału Prawa i Nauk Ekonomicznych. 30 V 1927 r. absolutoria na Wydziale Nauk Humanistycznych zrównano z magisteriami na innych uniwersytetach. 2 III 1928 r. ukazał się dekret zatwierdzający statut Uniwersytetu.

Były też i głosy przeciwne rektorowi. 9 X 1928 r. Senat skierował pismo do kanclerza, iż z 17 profesorów, którzy odeszli, 12 przeszło na uniwersytety państwowe. 24 VIII 1931r. na posiedzeniu Rady Episkopatu do spraw Uniwersytetu w 4 punkcie zapisano, iż rektor po 6 latach, ze względu na stan zdrowia prosi o następcę. Sam rektor w pamiętniku nieco inaczej oceniał tę kwestię: Jedne tylko była rzecz przykra: gdy uniwersytet znajdował się bez praw... nikt nie wyciągał ręki po krzesło rektorskie. Kanclerz Fulman 4 IX 1933 r. pisał do Ministra WRiOP, że Kruszyński złożył Stolicy Apostolskiej rezygnację ze stanowiska zajmowanego i rezygnacja ta została przyjęta. Ustępując z rektorstwa przekazał biskupowi czek na 53 000 zł zbierane na budowę kościoła akademickiego. W 1936 r. kościół oddano do użytku, choć jak zaznaczył Kruszyński: Nikt nie wiedział o zbieraniu pieniędzy na ten cel. Po odejściu z rektoratu zajął się tłumaczeniem ksiąg hebrajskich Pisma św. na język polski. Przetłumaczył blisko 14 ksiąg. Marzył o wydaniu Starego Testamentu w sześciu tomach.

Wojna przerwała systematyczną pracę. 11 XI 1939 r. został osadzony w więzieniu na Zamku Lubelskim w grupie 18 duchownych. 27 XI 1939 r. brał udział w parodii procesu wobec biskupa lubelskiego Fulmana. 19 IV 1940 r. został zwolniony. Przez pół roku korzystał z gościny Brunona Vettera byłego studenta Uniwersytetu, właściciela Jabłonnej. Bp Fulman internowany w Nowym Sączu mianował Kruszyńskiego wikariuszem generalnym i był nim w okresie 20 XI 1940 24 IX 1945. Urzędował przy kościele Powizytkowskim przy ul. Narutowicza. Na ten czas przypada pierwsze powstanie zbrojne w Europie przeciw panowaniu Niemców na Zamojszczyźnie. Kiedy do obozu na Majdanku zaczęto zwozić ludność z Zamojszczyzny, Kruszyński 31 VII 1943 r. wystosował memoriał do gubernatora lubelskiego dr. R. Wendlera, w którym pisał o prześladowaniu niemieckim ludności w regionie Zamojskim, m.in. o zamknięciu 41. kościołów, o ludności zmuszanej przez Niemców do krwawej obrony.

Kruszyński był człowiekiem nauki. Niemal samotnie tworzył ośrodek badań biblijnych w tworzącym się uniwersytecie. Owocem tych badań było ponad 100 rozpraw naukowych i ponad 1000 artykułów i recenzji. Jeszcze 5 VI 1945 r. na sesji Senatu wybrano go honorowym profesorem Wydziału Teologicznego. W marcu 1953 r. uczniowie zorganizowali mu jubileusz 50-lecia kapłaństwa we Włocławku. Zmarł we Włocławku 10 VIII 1953 r.

Ks. Franciszek Stopniak”.

   ……………………………….  

„Zbigniew Kruszyński

z Wikipedii

„Zbigniew Kruszyński (ur. 1957 w Radomiu), polski pisarz. Działacz Solidarności, więziony w latach 1982-1984, po uwolnieniu wyemigrował do Szwecji. Doświadczenia emigracyjne były tematem jego debiutanckiej powieści pt. Schwedenkräuter (1995). Za opowiadające o działalności opozycyjnej Szkice historyczne (1996) został nominowany do nagrody literackiej Nike. W 1999 r. opublikował zbiór opowiadań Na lądach i morzach. W Powrocie Aleksandra (2006) opowiada o powrocie emigranta do kraju. Proza Kruszyńskiego w warstwie językowej charakteryzuje się zaskakującymi skojarzeniami, częstą grą słów, wymyślnymi zestawieniami (np. owady pracowały w pocie czułek). Jest członkiem Stowarzyszenia Pisarzy Polskich”

Ja znam historię innego Zbigniewa Kruszyńskiego od mojej mamy. Udało mi się dotrzeć do jego córki. Ten był najbliższym kuzynem mojego ojca i zamieszkał we Wrocławiu, gdzie wykładał na UW. Napiszę o niej w kolejnym poście.