Dywagacje przy zalewajce.

Gdy odlatują motyle

Wszelkie podobieństwa do osób, zdarzeń, miejsc, które mogą zaistnieć są zupełnie przypadkowe. Hi, hi

Rozdział 135

˜˜”*°•◕❤◕•°*”˜˜

29 lipca.

Rany Boskie – wstałam strasznie połamana – nie wiem, co ja w tych mieszkaniach tu mam, ale oczy mam spuchnięte jakbym zapiła wczoraj – wszystko mnie boli.

Najbardziej kręgosłup na całej długości. Już wczoraj zauważyłam, że nogi jakoś mi opuchły, wcześniej mimo Mediolańskich upałów nie miałam takich kłopotów.

Siedzę teraz jak jakaś oślica z ogórkami pod oczami. Chciałam pojechać sobie na rower, ale jak wsiąść na rower w takim stanie.

Muszę się rozruszać – no i coś z tymi oczami zrobić.

Nie mogę siedzieć w tych zatęchłych mieszkaniach póki jeszcze można, trzeba się ruszać z domu.

Kocham rower i tylko na nim czuję się dobrze.

~~~~~~~

Ogród sobie całkiem odpuściłam, bo nie jest on mój – ja zaś dotąd w niego inwestowałam a prawowity właściciel ostatnio pościnał drzewa, przy czym poniszczył klematisy, które kupiłam i hodowałam.

Mam to w nosie, niech sobie sam dba o ogród jak niczego ze mną nie konsultuje tylko niszczy, co mu pod piłę podejdzie.

Było cudnie w ogrodzie przez 4 lata kupowałam kwiaty, krzewy, drzewa za swoją marną emeryturę – każdego miesiąca przywoziłam nowe rośliny, sądziłam, że po kilku latach będą owoce i radość, ale jak zwykle z tym panem przeliczyłam się.

Wszystkie nasze wspólne kontakty kończyły się tym, że ja angażowałam się a on niszczył wszystko dla jakiegoś widzimisię – powinnam po 40 latach wiedzieć, czym się to skończy i nie liczyć na cud.

To niestety mój błąd od lat nie wyciągam wniosków z postępowania innych, – dlatego między innymi wplątuję się w podobne układy – ja z sercem na dłoni a dla mnie w zamian tylko kłopoty. Trzeba z tym skończyć, bo nie chcę tak żyć.

Kręgosłup już się rozkręcił a pogoda się popsuła.

~~~~~~~

Muszę zmierzyć cukier. 10.30 – 145 – to gorzej niż wczoraj, ale lepiej niż w Mediolanie – tam było okropnie cukier miałam ciągle w granicach minimum 200.

Jeszcze pół godziny i pojadę na rower, no chyba, że się rozpada.

Wczoraj ugotowałam sobie zalewajkę. Od śmierci Sławka Aniu ile razy ją gotuję zawsze o nim myślę.

Popatrz, jakie to dziwne, gdyby nie to, że wtedy, gdy odwiedziliście mnie, nie przywiózł tej swojej zalewajki, pewnie już teraz zapomniałabym o jego istnieniu tak jak zapomniałam o tym drugim A….jakoś tak na A miał nicka.

Sławka numer telefonu długo miałam nieskasowany jakbym liczyła, że jeszcze zadzwoni stamtąd. W końcu jednak skasowałam. Ech życie odejdziemy i nikt nawet nie wspomni czasami, no chyba, że jedząc zalewajkę – tyle warte wszystkie nasze poczynania. Myślę sobie, że trzeba brać to, co jeszcze wpada nam w ręce i cieszy, bo nie wiadomo czy jutro jeszcze będzie nasze.

Tam w Mediolanie wieczorem Aga wyszła do mnie na balkon. Słońce zachodziło i ogromne szyszki na świerku nabrały złotego koloru. Lśniły jakby były ze szczerego złota.

- Popatrz Aguniu, jakie te szyszki są wielkie.

One nie tylko są wielkie, ale takie złote – widzisz zauważyła Aga.

Wiesz, że ja tu już dość długo mieszkam a nigdy wcześniej ich nie zauważyłam. Tak myślałam – powiedziałam, powinnaś częściej wychodzić tu na balkon i popatrzeć w chmury w niebo, pogadać z ptaszkami. Cały dzień przy komputerze to nie najlepszy sposób na zdrowie.

Wieczorami po kolacji robiłam jej masaż karku, każdego dnia dopominała się o niego. Nic dziwnego tyle godzin przy komputerze powoduje przykurcze w mięśniach a i może jakieś stresowe węzły się budują, – kto wie.

Innego wieczoru maleńki ptaszek przyleciał na balkon i usiadł na belce nad drzwiami, też im go pokazałam – sami pewnie nie zauważyliby jego obecności zajęci jedzeniem kolacji. Następnego wieczoru też przyleciał. Rzuciłam mu na belkę, kilka okruszyn chleba, niech ich odwiedza, będzie im raźniej a może czasami pomyślą też o mnie. Ciężko pracują i nawet jak jadą gdzieś na weekend, to zauważyłam, że nie bardzo identyfikują się z przyrodą. Odpoczywają próbują zapomnieć o pracy a to, co wokół nie aż tak bardzo przyciąga ich uwagę. 

Wiem, bo mówiłam o drzewie, które kwitło takimi kwiatami różowymi na przystani, 

gdzie wsiadaliśmy na motorówkę w kształcie gwiazdek, u nas takie nie rosną dziko. Już wiem to jest mimoza, która zamyka liście jak się ją dotyka. Nie kojarzyli – znaczy nie zauważyli go. Ja też za mało pamiętałam, bo upał i to wspinanie się po stopniach na tych wysepkach. Gdybym nie filmowała, za kilka dni nic prócz bryz wody wyrywanych spod śruby silnika motorówki nie zostałoby mi w pamięci.

Trzeba pojechać troszkę w plener jak wrócę może jeszcze coś dopiszę.

Ściąganie, pobieranie, udostępnianie zdjęć i treści – jest nie możliwe – objęte prawem autorskim.

http://bajszafotokul.blog.onet.pl/  mój 2 blog