Szabaj

Bajsza

Wszelkie podobieństwa do osób, zdarzeń, miejsc, które mogą zaistnieć są zupełnie przypadkowe. Hi, hi

~~~~~~~~~~~~~~

9 listopada 2019 r

❤

Szabaja poznaliśmy, gdy byliśmy na plenerze fotograficznym w Puszczy Białej ja Maciek i Jacek. 

Właściwie to on mnie poznał, bo najwyraźniej jak ja uwielbiał lody, hi, hi i gdy chłopcy poszli fotografować jakiś cmentarz a ja sobie zafundowałam loda z rożka on mnie zauważył i już nie odpuszczał, szedł obok, wpatrzony tymi czarnymi ślepiami z błagalnym wzrokiem, żebym się z nim podzieliła lodem. 

Upał był jak cholera i nie bardzo mi się uśmiechało oddawać swojego loda przybłędzie. Otworzyłam drzwi od samochodu, żeby powietrze wpadło i wymiotło zaduch. 

Wtedy on wskoczył na tylne siedzenie i zaczął po psiemu dopominać się choćby jeszcze odrobiny loda. Na początku był smutny, ale z czasem nabrał zaufania i cieszył się ze wszystkiego. 
Mój brat, powiedział, że chyba go bili, bo bał się raptownych ruchów.

Przekrzywiał łepek a to w prawo a to w lewo i popiskiwał, ale tak cichutko i uroczo. Zawsze miałam kota na punkcie psów, więc dałam mu końcówkę, czyli mniej więcej połowę. 

Jadł wolno degustując jak stary koneser. 

Patrzył na mnie i widać było, że najwyraźniej zakochał się skubaniec. 

Za lody znosił różne cierpienia, jak tu ogromną miłość Suzi

❤

Czy, gdy sam popadał w amory. 

Świetnie stróżował na jachcie.

Uwielbiał spacery z Susi.

Z Maćkiem też się zakumplował.

❤

❤

❤

❤

❤

❤

❤

❤

❤

❤

❤

❤

❤

❤

❤

❤

❤

❤

❤

Ostatniego psa straciłam, gdy pojechałam do lekarza do Łodzi po pobiciu przez takiego jednego, któremu najwyraźniej przeszkadzałam. 

Robili mi tam w WAMie tomografię komputerową kręgosłupa szyjnego, bo ponoć przesunął mi go niebezpiecznie i trzeba było ubrać mnie w kołnierz ortopedyczny na blisko 3 miesiące. 

Gdy wróciłam, nie było mnie w domu z 6 godzin, ogromny schorowany już ze starości owczarek niemiecki miał już chyba z 18 lat bardzo wymiotował, 

był praktycznie w agonii. Tuliłam go do siebie, bo kochałam go jak wcześniej żadnego psa, 

ale wiedziałam, że już z tego nie wyjdzie. 

Umarł po godzinie. 

Mogłam podejrzewać, że ktoś go podtruł, gdy mnie nie było, ale wiedziałam, że nic nikomu nie udowodnię. Na szczęście, dożył w szczęśliwości swojego końca. Szkoda tylko, że stało się to wtedy, gdy ja byłam u lekarza. 
Gdy wróciłam, nawet już nie cierpiał położył się na moich kolanach i tak odszedł świadomy, że go tulę a wychowałam go i troszczyłam się o niego od szczeniaczka zaraz po urodzeniu. 
Nie rozstawaliśmy się, tylko na tyle, gdy jechałam na 3, 4 godziny do pracy. Gdy odszedł obiecałam sobie, że już żadnego psa nie chcę. Bałam się cierpienia, jakie towarzyszy, gdy odchodzą. 

Już wtedy mieszkałam sama i później, gdy Szabaj się przyplątał i za cholerę nie chciał wysiąść z mojego samochodu chłopaczyska stwierdzili, że najwyraźniej mój poprzedni pies go do mnie przysłał, żebym nie czuła się samotna. 

Oczywiście, były z nim kłopoty, poszarpał w domu Aśki zasłonki z Ikei, gdy pojechaliśmy bez niego do Pułtuska, u mnie też psocił czasami, jak to żywy i radosny piesek, ale i ja i Maciek kochaliśmy go bezgranicznie. 

Był tu do końca na pewno bardzo szczęśliwy. 
Teraz już mogę patrzeć na te filmy nie płacząc, pierwsze 2 lata płakałam za każdym razem, gdy je oglądałam.

........................

Musiałam ten film inaczej pokazać, na parapecie stało radio i grało jakąś melodię, na Facebooku wyciszyli mi całkiem głos a tu najważniejsze są odgłosy natury a nie jakaś tam melodia. 
Mam nadzieję, że tu się nie dopitolą, po co puszczają melodję w radio jak nie może się ona w tle nagrać - przecież widać, że chodzi tu o odgłosy natury. Radio w końcu wyłączyłam, bo przecież Szabaj był szczęśliwy, nie z powodu tej melodii, ale z powodu cudownego klimatu w ogrodzie i domu